De hele week werd de wedstrijd besproken vanuit de Culemborgse velden en omstreken. Voor de derde keer traden Zwaluwen Utrecht en Hercules tegen elkaar in het veld. En de hele tijd ging het erover dat Hercules wel eens een zestal O21 spelers zou kunnen opstellen. Nu is dat eigenlijk de hele competitie aan de gang want het aantal vaste spelers van zaterdag 1 is mede door een aantal blessures en buitenlandse studenten veelal beperkt tot 6 of 7. Dat wordt dus aangevuld met spelers uit O21, O18, O17 of andere teams van Hercules en vaak lukt dit ook niet zoals bijvoorbeeld uit bij Zwaluwen, waar we noodgedwongen met 10 spelers verder moesten en ik ook nog uit mijn broek scheurde. De wedstrijd ging dan ook hopeloos verloren, maar vreemd genoeg spraken ze bij Zwaluwen met geen woord over competitievervalsing waar ze het deze avond steeds over hadden. Over mijn broek hadden ze het gelukkig ook niet. Met geen woord hadden ze het over de 3-1 winst tegen UVV met een wat sterkere selectie of de 1-1 tegen Vriendenschaar. Ach, ik weet het de voetbalwereld hangt van opportunisme aan elkaar, maar juist in dat Calimero gedrag herken ik me helemaal niet. Met plezier kijk ik terug hoe ik met Kampong op het veld en in de zaal de ene sterke tegenstander na de andere met een nederlaag naar huis stuurde. Niks mooiers dan de wedstrijd tegen jong FC Utrecht die we met 4-1 wonnen en trainer Henk Vonk foeterend eerder deed afreizen.
Dan de wedstrijd van Hercules die begon op 20.30 met 15 minuten op de teller en een 1-1 stand. Hercules begon overweldigend met prachtig positiespel en dito individuele acties. Jasper heerste op het middenveld en van Jesse, Emre en Bilal ging een continue dreiging uit. De bal wisselde ook vaak van kant en verdedigend stond het goed met Jack, Pako, Amin en Constantijn. Goals konden dan ook niet uitblijven en na schitterend terug leggen op de rand van het strafschopgebied was het Eef (toch echt een basisspeler) die fraai in de bovenhoek afrondde. Leuk dat hij scoorde net nu zijn broer ter plekke was. En het was echt aan de geweldige doelman van Zwaluwen Abdullah Diallo te danken dat de score niet hoger uitpakte, want als we het over een keeper hebben die heerst in het strafschopgebied of wat zeg ik de eigen helft, dan hebben we het over Diallo. In de tweede helft kabbelde het de eerste dertig minuten voort. Het druk zetten werd minder en vooral alle spelers wilde hun talenten laten zien. Kortom, een veelheid aan fraaie individuele acties maar allen strandde op verdediger 4 of 5 of op keeper Diallo. Zwaluwen Utrecht zette daarop extra aan en won zichtbaar meer duels en was logischerwijs ook meer als een team en toen Hercules een onhandige vrije trap weg gaf en niet echt een stevige muur metselde was het weer 2-2. Onder luide aanmoedigingen van het Zwaluwen publiek zette het team op jacht naar de periode titel nog eens extra aan en dat lukte vlak voor tijd (2-3). Daarna was het de beurt aan Hercules dat nog een wanhoopsoffensief eruit perste en na een terug getrokken bal van Jasper zorgde Amin voor de verdiende 3-3. Iedereen was al op weg naar de kantine toen we omkeken en de scheids omringd door het hele Zwaluwen team bij de grens zagen staan. Terwijl de hele Zwaluwen ploeg op de doellijn stond had hij buitenspel gezien. En omringd door zo veel Zwaluwen spelers nam de scheids de belachelijke claim over en bleef het 2-3. Over competitievervalsing gesproken. Dat de op zich sympathieke scheids niet sterk in zijn schoenen stond bleek wel uit dat hij zich steeds liet piepelen over de wedstrijdbal. Keer op keer schoten Zwaluwen spelers maar ook hijzelf de bal buiten omdat deze te hard of te zacht was. Toegegeven aangespoord door alle harde ballen verzoeken had ik wel twee kogels geproduceerd, maar die zijn tijdig afgevoerd. In de rust kwam hij echter weer, met een bal die door Julyano speciaal was geprepareerd met het verzoek om hem een pietsie zachter te maken, maar Julyano was er zeker van ‘niets meer aan doen. Je zal zien dat je er niets meer over hoort’ en hij had gelijk, maar het verklaarde wel waarom de scheids zich zo gek liet maken.
Ton van Rietbergen