Quick Boys uit Katwijk aan Zee doet het dit jaar opvallend goed in de onder 21 competitie. En het was dat Hercules ze verleden week thuis een punt afsnoepte in een razend spannende wedstrijd waar de gasten pas in de laatste minuut de 3-3 inschoten anders was Quick Boys kampioenskandidaat nummer 1 geweest. Nu ligt FC Eindhoven op ‘pole position’ , maar zijn de Katwijkers nog steeds kansrijk. Wat is de kracht van de ploeg? Nu vooral dat ze om in het modern jargon te zeggen zeer fit zijn en ze leken volgens de Hercules spelers ook allemaal een kop groter. Toch was het Hercules die in de Katwijkse duinen op voorsprong kwam. Een listige steekbal van Guus bereikte de als enige echte spits opgestelde Luci en die wist daar wel raad mee (0-1). Het antwoord van Quick Boys liet niet lang op zich wachten. Ze schroefden het tempo verder op en wat opviel hun voorzetten waren van hoog niveau en ook durfden ze van afstand te schieten. Maar de verdedigers Valentijn, Jurre, Quinten en Jolle blokten gelukkig veel en Stilanos zorgde met twee wereld reddingen dat Hercules toch met een 0-1 voorsprong de rust in ging. Na rust hield de thuisploeg het tempo hoog en werd de druk steeds groter. Al had Hercules bij tegenstoten en wat slimmer uitspelen via Luci, Ras en de ingevallen Bilal de wedstrijd in het slot kunnen gooien. Nu werd de druk voor de Herculanen en de scheidsrechter te hoog. De overigens prima fluitende leidsman zag in een onschuldige valpartij van een Quick Boys aanvaller, bij Hercules dacht iedereen dat er gefloten werd voor schwalbe, een heuse penalty. Stilanos ging nog wel naar de goede hoek maar kon er net niet bij (1-1). Vlak voor tijd leidde een misverstand tussen Jolle en Stilanos zelfs tot de 2-1. Op basis van het spelbeeld zeker terecht maar de manier waarop is wel erg zuur. De kracht van de Quick Boys selectie blijkt wel uit het feit dat Sem van Duijn (goede naam ook op deze locatie) van het veld werd gehaald om even later bij het eerste de verlossende 1-0 tegen OFC op het bord te brengen. Bij Hercules stond Wouter prima te vlaggen al had hij maar wat graag elders in het veld zijn diensten aangeboden. De terugweg duurde gelukkig erg lang met allemaal onhandig afgestelde stoplichten in een gebied dat met zijn slordige planologie me vooral aan België doet denken, maar in de auto van Henri was daar zijn prachtige installatie en geweldige muziek keuze. Met o.a. the Knack, Lloyd Cole, Aretha Franklin en dan ook nog Big Mouth strikes again van the Smiths had de terugreis nog wel wat langer mogen duren.
Ton van Rietbergen
