Rob Schriek 16 augustus 1938 - 28 januari 2022

Slechts iets meer dan een jaar na zijn oudere broer Cees hebben we nu afscheid moeten nemen van weer een Schriek-broer.

Een stille. Nooit op de voorgrond, altijd voorzichtig belangstellend. Eigenlijk verlegen totdat je op zijn echt niet grote tenen stapte - dan kon hij heel fel uit de hoek komen. Dat gebeurde met name bij onsportief gedrag, in het veld maar ook erbuiten..

Een harde: liet zich rustig bijna dood gooien door snelle bowlers in een tijd dat lichaamsbescherming niet veel verder ging dan handschoenen met rubber spikes, dunne legguards en een opgevouwen handdoek. Ook fieldend op square leg was hij voor geen enkele batsman bang, hoe hard ze ook hookten.

Een gewone: Rob was de verpersoonlijking was van 'doe maar gewoon dan doe je gek genoeg'. Heeft op enkele jaren in Australië na zijn hele leven op hetzelfde adres op de van Bemmelenlaan gewoond. Als kind en na terugkomst van down under weer. En hij bleef er wonen toen moeder Schriek overleed.

Ander voorbeeld: een modern gehoorapparaat (dus veel kleiner): nee, wat hij had deed het nog! Voor de jonge lezers: Rob's gehoorbeschadiging ontstond al op jongere leeftijd door vuurwerk.

Een coach: hij heeft heel erg lang jeugd getraind, begeleid, jongens de eerste beginselen van het cricketspel bijgebracht.

Om daarna, als de jongeren ouder waren en in het zelfde team als Rob speelden zichzelf op de achtergrond te plaatsen: zij mochten eerder batten en bowlen. Hij was vaak maar met moeite over te halen om zelf 'zijn arm te laten draaien'.

Een fundament: hij was een man op wie je kon bouwen. En waarop menig team (voetbal en cricket) en de afdeling cricket ook inderdaad bouwde.

Dat bouwen deed hij ook letterlijk: zelfs dik in de 70 maakte hij - veel samen met Robert Rusche - elke voorzomer de velden gereed voor het cricketseizoen en stond daarbij nog op ladders om de screens in orde te maken.

Rob was captain als dat nodig was, zorgde voor de bag als niemand anders het deed (dus vaak...), zorgde voor vervoer bij uitwedstrijden (ook in een Eend, net als broer Cees).

Een Herculaan: hij nam verantwoordelijkheid als verenigingslid. Niet alleen was Rob decennialang betrokken bij het materiaal, hij was ook jarenlang wedstrijdsecretaris cricket - heel Hercu-cricket kende zijn telefoonnummer uit het hoofd: 7-1-3-5-7-3 (ja toen nog 6 cijfers!). Ledenvergaderingen: Rob was er, misschien niet om mee te discussiëren maar wel omdat hij vond dat je als lid belangstelling moest tonen. Hij kwam totdat hij zijn heup brak altijd kijken naar wedstrijden op Hercu. Hij kwam ook als er niet gespeeld werd: Hercules was zijn 2e thuis en zijn andere familie. Daardoor was Rob voor heel veel Herculanen een soort broer, collega, oom, een vaste waarde.

Naast cricketer (alle teams,1e tot en met 5e plus veteranen) was Rob ook een voetballer - vele 10-tallen jaren bikkelde hij voor elke bal. Hij had, zo merkte ik als we gezamenlijk naar voetbal keken, zeer veel kijk op het spel - mogelijk is in hem een trainer-coach verloren gegaan.

In 1987 werd Rob voor zijn vele werk achter de schermen bij vooral cricket maar eigenlijk voor heel Hercules, benoemd tot Lid van Verdienste.

Er is weer een Herculaan gegaan. Er is weer een cricketer minder. En weer een lid van verdienste van Hercules minder. Van beide laatste soorten zijn er niet zo veel, daarom alleen al is het gemis groot.

We wensen Paul, de laatste van de 5 broers, zijn oudere zus Janneke en Anja dat ze vele mooie herinneringen aan hun (schoon)broer mogen houden.

roeland buijze