Deze week bereikte ons het trieste bericht dat Cees Schriek overleden is. Op 27 oktober is Cees Schriek overleden. Voor de niet zo oude Herculanen waarschijnlijk een onbekende naam.
Cees Schriek was een van de 5 Schriek-broers, die allemaal voor Hercules hebben gecricket. Vier ervan in het veld, Hans, Cees, Rob en Paul, en Antoine alleen op papier: als er een niet (meer) speelgerechtigde Schriek toch moest spelen deed hij dat onder deze 5e naam!
Cees. Een klein postuur maar een enorme drive. Vooral om cricket bij Hercules weer groter (en zelfs groot) te maken. Maar ook de drive om 'zijn' voetbalteams te begeleiden. Door dik en dun, tot een neusbreuk aan toe die hij opliep als grensrechter en een tegenstander het met zijn vlaggen niet eens was. Een neus die hij dan weer scheef liet terugzetten (een stand die iedereen van hem kende) — zou hij zichzelf anders niet meer herkend hebben in de spiegel?
Mijn herinneringen zijn vooral aan Cees als cricketer: opleider van jeugd, zowel in trainingen als in wedstrijden. Zijn eigen prestaties in die wedstrijden waren niet zo groot — ik zag toen ik ouder werd en cijfers (statistieken) ontdekte, dat zijn prime toen al voorbij was. Hij leerde mij en heel veel andere jongens in de 60-er en 70-er jaren het spel in de gymzaal van de LTS op de Schoolstraat. Met de aparte geur in het omkleedlokaaltje (of hing die geur overal?), met de koetjesrepen waarop je moest mikken (en die je kreeg als je 'm raakte), het wedstrijdje aan het eind van elke training waar je je rot moest rennen: op elke bal MOEST je een run lopen.
Cees die de drijvende kracht was achter de bouw van de indoor cricketkooi en het sportzaaltje in ons 1e paviljoen op Tuindorp-Oost.
Cees die KNCB-opleidingen naar Hercules haalde (want een sportzaal en een kooi) en daar veel jeugdige Herculanen inbracht die een officieel coaching diploma konden halen (en ondertussen veel goede extra training kregen).
Cees die jeugdteams regelde - soms met voetballertjes die in voetbalkleding meededen nadat hun voetbalwedstrijd was afgelopen en het cricketteam nog geen 11 man had.
Cees die zorgde voor tegenstanders van zijn jeugdteams: hij was een drijvende kracht in de toenmalige Stichtse Cricketbond.
Cees die (samen met Gijs Buijze — die 3 zoons inbracht) jarenlang het laagste herenteam leidde en vervoerde. Dat laatste altijd in een Lelijke Eend, met altijd meer inzittenden dan nu ooit nog zou mogen!
Cees die in dat team appelleerde voor LBW's (een manier van uitgaan). Hij liep dan altijd van zijn vaste stek op mid-off eerst naar de mat voordat hij dat deed — wij (zeer jeugdige spelers) wisten of durfden nog niet te appelleren.
Cees die regelde dat er trainers (coaches, spelers) kwamen. Die ook zorgde voor onderdak — ik neem aan dat hij (samen met zijn nog thuiswonende broers) zijn moeder bewerkte om hospita te worden.
Cees die jeugdtours naar Engeland mogelijk maakte en leidde. Vele cricketers van 10 tot 18 jaar mochten tijdens een paasvakantie mee om indoor te trainen, en tijdens een zomerweek om tegen scholen te spelen.
Cees die door te werken aan de basis en daarna aan de groei in kwaliteit ervoor zorgde dat cricket floreerde en het 1e team in de Hoofdklasse belandde.
Cees die het in zijn hoofd haalde om de broer van Gijs Buijze (oom Henk) voor 1 wedstrijd van het 4e uit de mottenballen te halen zodat hij de gevleugelde uitdrukking "10 meter Buijze" kon munten en (vaak) gebruiken. De kreet is via 8 meter naar 6 meter door heel cricketend Hercules gegaan.
En — helaas — Cees die zich terugtrok van Hercules. We zagen hem nog maar heel zelden, konden hem dan niet laten zien dat we zo door zijn inspanningen gegrepen (en besmet) waren dat we als 60-ers nog steeds speelden. En het zeer leuk vonden en nog vinden.
Cees werd voor al zijn inspanningen in 1972 benoemd als Lid van Verdienste.
Cees is nu definitief uit gegeven door the great umpire in the sky. Maar de herinneringen blijven! Dat zijn broers Rob en Paul en de rest van de familie daar steun aan mogen hebben.
Roeland Buijze
