De eerste vraag die zich in de vroege morgen opdrong was, zouden we Maassluis wel bereiken. De  ophaalbrug bij Nieuwegein was in onderhoud en omrijden en dramatische files dreigden maar gelukkig hadden Henri en Google - in die volgorde- een routeplan bedacht en zo kwam we toch weer ruim op tijd aan bij het plaatselijke Excelsior. Daarna was er natuurlijk nog de vraag of wij als plaatsgenoten van restaurant Waku-Waku wel naar binnen mochten, maar ook dat bleek geen probleem. Excelsior, de ploeg waar de huidige Hercules trainer René van der Kooij als Gerd Müller achtige spits ooit furore maakte kende een zeer sterke start en verloren slechts van FC Eindhoven. Dat merkte Hercules ook meteen want Excelsior Maassluis bleek een zeer bewegelijke ploeg te hebben al kan dat ook komen omdat de Hercules defensie niet op zijn sterkst was en nogal wat ruimte weg gaf. Ook was de opbouw van achteruit te langzaam en werden er te veel persoonlijke duels verloren. Dat laatste mede doordat de jongens uit de Botlek er soms wel erg stevig ingingen zodat verzorger Marvin overuren maakte.  Dat lag overigens niet aan het arbitrale trio want een betere scheids heb ik dit seizoen nog niet gezien en onze eigen grens in de vorm van Esther, moeder van Tygo, was ook al top. Dat niveau haalde Hercules bepaald niet al zagen we wel wat aardige driehoekjes en hadden acties van Luciandro en Max een beter lot verdient. Vooral viel op dat de eindpass steeds niet aankwam. En vlak voor rust lukte dat de thuisclub wel (1-0). In de eerste tien minuten van de tweede helft oogde Hercules beter, maar twee razendsnelle counters werden schitterend afgemaakt (3-0). Met nog 20 minuten op de klok kwamen Robin, Nordin, Remy, Joël en Arie in het veld en liet men onder aanvoering van een fel coachende Nick alle schroom varen. Zeker toen de gehaakte Nordin een penalty verdiende en Max die onberispelijk inschoot (3-1) begon het te borrelen en toen trainer Nick, om haast te maken alle reserveballen van Excelsior, tot onvrede van de plaatselijke trainer, richting cornervlag schoot, brandde het los. Ineens was er wel de energie die zo lang afwezig was en omdat Max nog een wereldgoal van 25 meter in de winkelhaak in petto had (3-2), leek het nog te kunnen, maar twee minuten later floot de scheids af.           

Ton van Rietbergen